"I'm gonna f*ck you up."
Deze vaardige en vermakelijke Misdaad / Actie film is een soort van "John Wick" meets "Better Call Saul". Het verhaal stelt niet veel voor, maar de actie en de hoofdrolspelers Bob Odenkirk en Aleksey Serebryakov compenseren dat ruimschoots. De regisseur van deze korte (minder dan 90 minuten) en nooit saaie geweldsexplosie is overigens Ilya Naishuller, die in 2015 opzien baarde met zijn "first person" Actie / Sciencefiction film "Hardcore Henry".
Wanneer er op een nacht wordt ingebroken (door een pizzadoos te plaatsen onder de garagedeur) bij de familie Mansell houdt vader Hutch (Bob Odenkirk) voet bij stuk om niet in te grijpen. Na het incident is tienerzoon Brady (Gage Munroe) diep teleurgesteld in zijn vader en zijn vrouw Becca (Connie Nielsen) blijkt alleen meer afstand te nemen van Hutch. Als dochter Sammy (Paisley Cadorath) erachter komt dat de inbrekers haar lievelingsarmband hebben meegenomen, komt de jarenlange opgekropte woede van vader naar boven, wat uiteindelijk leidt tot een zoektocht naar de inbrekers om zo zichzelf te bewijzen dat hij zijn gezin wel kan beschermen en zeker als hij onderweg te maken krijgt met een bende Russisch tuig onder leiding van misdaadbaas Yulian Kuznetsov.
"Nobody" laat in de eerste twee minuten (waarbij we een langzame variant van het jaren 70 nummer
"Don't Let Me Be Misunderstood" van Santa Esmeralda te horen krijgen, net zoals op het einde) een man zien die onder het bloed en wonden zit in een ondervragingskamer en na die openingsscène krijgen we dezelfde man in een reeks van herhalende gebeurtenissen te zien. Deze snel gemonteerde beelden laten zien hoe slopend een herhalende vaste routine kan zijn en vooral als deze routine ook nog regelmatig mislukt. Zo is de man, oftewel vader Hutch, altijd te laat met de vuilnisbak aan de straat te zetten. Dit is iets wat zijn vrouw Becca ook bij hem blijft benoemen.
De slopende routine gaat echter verder dan het vast vergeten de vuilnisbak aan de straat te zetten. De routine is ook terug te zien in het hersenloze werk (het invoeren van cijfers in Excel) dat hij doet. Daarnaast komt Hutch steeds thuis bij een gezin die hem bijna niet waardeert. Van een tienerzoon die zich voor hem schaamt tot een vrouw waar amper contact mee te krijgen is. Zijn vrouw plaatst zelfs kussens tussen haarzelf en Hutch in, zodat ze niet naast elkaar in één bed hoeven te liggen. Dit geeft Hutch op zijn minst een herhalend gevoel van falen.
Langzamerhand wordt echter duidelijk dat Hutch een valse verschijning opdoet, waarbij hij zich voordoet als iemand die hij van nature niet is. Hoe verder je in de film komt, hoe meer de puzzelstukjes bij elkaar komen. Het wordt dan ook duidelijk dat Hutch zich vastgrijpt aan deze slopende (en simpelweg saaie) routine, omdat hij het normale leven adoreert. Hiermee verzet Hutch zich tegen het aard van zijn karakter, want een normaal leven past simpelweg niet bij hem. Op dit gebied lijken Hutch Mansell (oftewel Nobody, een FBI-beul in ruste) en John Wick redelijk op elkaar, want ze adoreren beide het normale leven, ook al is dit iets ongrijpbaars voor hun.
En de vergelijking met de film "John Wick" is ook niet zo gek. Zo is "Nobody" niet alleen ontsproten uit hetzelfde brein (dat van Derek Kolstad), ook prijkt David Leitch, de regisseur van de franchise op de credits als producent. En in "John Wick" was een hond de reden voor geweld en in "Nobody" is dat een poezenarmband. Dat wil overigens niet zeggen dat "Nobody" dient als slap aftreksel, zeker niet zelfs. En dat komt vooral op het conto van Bob Odenkirk, die met deze film bewijst alles in huis te hebben om door te gaan als actieheld.
En ook al is het verhaal weinig vernieuwend en weinig hoogstaand, het is wel allemaal op een heerlijke wijze ingevuld. Zo is de actie lekker bruut en dat op een manier zoals je dat als liefhebber van het genre graag ziet. Hierbij vliegen overigens niet alleen de kogels je om de oren. Zo behoort de scène in een bus, waarin Nobody het opneemt tegen meer dan een handvol Russen, tot één van de beste vechtscènes die ik in de afgelopen tijd voorbij heb zien komen. Sowieso zijn de meeste actiescènes tof en "Nobody" is wat het wilt zijn en laat overbodige en langdradige emotionele scènes aan zich voorbij gaan.
Niet alles is overigens goed in "Nobody", want enkele belangrijke gebeurtenissen uit het verhaal worden te snel afgerond (doordat "Nobody" wat aan de korte kant is). Hierdoor voelt de structuur van het verhaal op enkele momenten te rommelig aan. Zeker de verhaallijn m.b.t. het overkopen van het bedrijf waar Hutch voor werkt (met o.a. "good old" Michael Ironside) is zwak. En zeker als je weet dat hij het alleen maar nodig heeft om gesloopt te worden in het eindgevecht. Deze finale is goed en slecht tegelijk. Afgerafeld en toch verfrissend eenvoudig. Alleen vuurwapens en knallen maar, maar wel inclusief een eindbaas-gevecht (oftewel Hutch v.s. Yulian) met een Claymore antipersoneelsmijn (met daarop de tekst "FRONT TOWARD ENEMY").
Het is geweldig om acteur Bob Odenkirk in dit soort type rol te zien, want voor het acteren in keiharde actiefilms is hij niet bekend. En hij heeft heeft twee jaar keihard getraind voor deze rol en dat merk je, want hij is in vorm. Wat deze film zo genietbaar maakt, is dat onze antiheld elke scène weer verrotter oogt. Hij krijgt echt klappen en lijdt pijn. Het geweld heeft impact en hij is geen eenmansleger. Dat zorgt ervoor dat de gevechten net wat spannender overkomen. De acteur brengt verder ook zijn kennis en skills van het acteren in drama’s, komedies en tragikomedies met zich mee. Hierdoor komt Bob Odenkirk over als een veelzijdig acteur.
Naast Bob Odenkirk krijgen we ook de destijds 83-jarige Christopher Lloyd (die natuurlijk o.a. bekend is van de "Back to the Future" trilogie) te zien in de rol van een gepensioneerde actieheld. Hij speelt de ontroerende en grappige rol als de vader van Hutch en hij is ook te zien in een aantal actiescènes (o.a. als twee Russische criminelen hem komen opzoeken in het bejaardenhuis). En als je hem middenin zo'n actiescène ziet, is zijn grijns zo breed dat je niet weet of je het plezier ziet van zijn personage, of dat van de acteur 🙂
Samen met Bob Odenkirk en muziekproducent en rapper RZA (in de rol van Harry Mansell die de broer is van Hutch en die we voor het eerst te zien krijgen tijdens het eindgevecht, maar voorheen is hij wel hoorbaar via een soort van radio waarmee hij communiceert en advies geeft aan Hutch) vormen ze een onwaarschijnlijk trio, waarbij hun acteerwerk niet alleen stoer, maar ook emotioneel beladen is.
Naast Bob Odenkirk en Christopher Lloyd is ook Aleksey Serebryakov een schitterend personage als de Russische misdaadbaas Yulian Kuznetsov, die heerlijk "over the top" wordt gespeeld door hem. Hij is net als Bob Odenkirk heerlijk genietbaar in deze film en gaat ook regelmatig grof te keer (o.a. als hij een bezoekje brengt in een ziekenhuis, waarin een aantal gewonde bendeleden van hem liggen door toedoen van Hutch). Zijn introductie na circa 36 minuten waar hij aankomt bij de nachtclub "Malina" (waarin hij ook optreedt en zingt) werd schitterend in beeld gebracht en daarbij maken we ook kennis met zijn rechterhand, oftewel de Russische neger Pavel gespeeld door Araya Mengesha.
En verder deed de overige cast het ook verdienstelijk, zoals de Deens actrice Connie Nielsen (o.a. bekend van haar rol in de Historisch / Drama film "Gladiator (2000)") als de vrouw van Hutch. En natuurlijk was het ook leuk om veteraan Michael Ironside weer eens terug te zien in een klein rolletje. Aan het eind van de film wordt de deur wagenwijd opengezet voor een vervolg (en misschien zelfs meer) en tijdens de aftiteling krijgen we nog een leuke extra scène te zien.
Wil je een avondje actievermaak zonder onnodige diepgang of langdradige rompslomp, dan is "Nobody" jouw film.
